همیشه راجع به آینده و ورودم به اجتماع رویا پردازی می کنم ولی از هر جهت که فکر کنی اون آدم باحالی که تصورش می کنم اصلا من نیست:|
واقع بینانه که بهش فکر می کنم، شبیه اون آدمایی هستم که دهه ی سوم زندگیشون به پایان میرسه و نه تنها همیشه یه عذب اوقلی آواره بودم، بلکه قادر نبودم یه عشق تک طرفه ی خشک و خالی رو هم تجربه کنم.
اکثر اطرافیانم رو دورادور میشناسم و احتمالا صمیمانه ترین رابطه ای که موفق به شکل دادنش میشم، ارتباطم با یه درخت خواهد بود:|
بیشترین پیام هایی که میدم قراره به والدینم باشه. اکثر وقتها هم احتمالا تو یه اتاقی چپیدم و همون کارهای همیشگی رو انجام میدم.
احتمالا کار می کنم، بقیه ش رو هم کار خاصی نمی کنم و اگه پول دستم اومد بعد کلی دست دست کردن، با اتوبوس و یه کوله میرم مسافرت. تو مکان سفر شده کمی گشت میزنم تا ورودی موزه ها میرم ولی با دیدن قیمتش کاملا منطقی به این نتیجه میرسم که نگاه کردن به عکسهای موزه هم میتونه همون قدر سرگرم کننده باشه، پس عقب گرد می کنم. چندتا عکس می گیرم و همشون هم از درودیوار شهره، بعضی وقتها هم میمونم یه گوشه و از پشت سر از ملت عکس می گیرم، تنها عکسهایی هم که ثابت می کنن من به اون شهر سفر کردم احتمالا تیکه هایی شامل پام روی سنگفرش شهر و انگشت و سایه م خواهد بود که برای عکسهای در و دیوار نقص به حساب میان.
برمیگردم، معمولا نه شهربازی میرم و نه کافه گردی می کنم چون معتقدم، تلف کردن پوله. اوج تفریحم سر زدن به کتاب فروشی های بزرگ و با حسرت نگاه کردن به ویترین مغازه های دوربین فروشی خواهد بود.
کار می کنم و درس می خونم، بعضی وقتها هم یه چیزی می نویسم که ثابت کنم زنده هستم.
از دور به ملت نگاه می کنم و به این نتیجه میرسم که چطور میشه با یه نفر رابطه ی صمیمانه شکل داد؟! اصلا ممکنه؟؟؟
بعضی وقتها تنگ یه کوچه می شینم و نسکافه می نوشم و شاید هم چای از فلاسک، از تفریحاتی که شامل قدم زدن و پول خرج نکردنه خوشم میاد.
احتمالا همه ی پولام رو برای خریدن چند تیکه تکنولوژی، چند جلد کتاب و تیشرت ذخیره می کنم.
بعضی وقتها میرم کوهنوردی و عقبتر یا جلوتر حرکت می کنم.
برمیگردم، فیلم می بینم و کتاب می خونم.
نهایتا دوباره به کار فکر می کنم:|
.
تا قبل از اینکه دوچرخه داشته باشم، فکر می کردم قراره تو شهر بتازونم ولی الان فهمیدم جز چندتا خیابون تکراری جایی برای رفتن نیست.
درباره این سایت